توصیه ها ، بر این است که اگر کاری را می خواهی شروع کنی بیا و کوچکش کن. به اندازه آن که نفهمی اصلا آن کار را در این ضیق وقت چگونه و به چه سان می خواهی انجام و به پایان بری .
همین خودش می شود مایه انگیزه ات که در کشاکش شلوغی های ذهن و روزت در چند مقطع کوتاه کاری را کنی که همواره آرزوی این را داشتی روزی شروع اش کنی.
و البته باید بگویم به قول امروزی ها این کار جوابه ! تاریخ ثابت کرده است خیلی کارهای بزرگ از دزدیدن وقت هایی آغاز شده اند و شاهکار ها را به جا نهاده اند .
باری به این فکر می کنم که برای گفت و گوهایمان برای معاشرت مان چگونه باید وقت دزدید ؟
دنیایی که کفه دستاورد سازی اش همواره بر داشتن ها چربیده و خب خرده گیری اش در این مقال نمی گنجد … اما کجا و چگونه باید برای گفت و گوها برای بودن و معاشرت ها وقت دزدید ؟
مگر نه این که زندگی می کنیم برای بودن با هم … و جایی می رسیم که دستاورد ها آن قدر بزرگ شده و اسبابی برای خودبیانگری مان که دیگر این گونه حس می کنیم که واژه ها ، نقل ها و جمله ها دیگر یارای گفت و گو نیست .
بنظرتان می شود بدون بهانه ی یک دستاورد بیرونی ، یک سوژه که طی طریق از عرق ریزانش تا لبخند های مسرت و خوشحالی اش را برای بازگو کردن به همجواران و هم راهان مان داشته باشیم سخنی گفت ؟
اگر تمام آن چه از، ابراز و خودبیانگری تان را از شما گرفته و بگویند از خودت بگو چه خواهی گفت ؟ گویی که اصلا نه دستاوردی وجود دارد و نه کاری و نه چیزی که خود را با بودن و تعلق به آن ابراز کنی …
امروز به این فکر کنیم … چه خواهم گفت … چه خواهی گفت ؟
پی نوشت : این روز ها که بیش از پیش جهان نقطه به نقطه بهم متصل است و بواسطه خواندن افکار و اندیشه های نو ، خود را بیشتر در می یابم … بحث فردیت و اهمیت آن که شاید بتوان گفت در جامعه جمع گرای ما خیلی باب میل سنت و ملازمان و … نیست برایم در اولویت قرار گرفته .
و یکی از بهترین و برجسته ترین مصادیق این امر پرسش گری و تفکر نقاد است که باعث می شود از خود سوالاتی بپرسیم که جوابش را شاید ندانسته و به واقع و سریع در آستین نداشته باشیم ! اما تعمق بر آن برای ادامه راه زندگی و زیستی نو ، قطعا راهگشا خواهد بود .
پرسش های می توانند دریچه ای تازه بر روی افکار ما گشوده و ما را برای پذیرش افکار نو و در پی آن تجربه ها و زیستنی نو آماده کنند .