چند تا تجربه موفقیت به اضافه یکی دو مورد تجربه شکست ِ جاندار تر از شکست های خفیف و معمولِ هر بار ، شاید این ها عمده مسیر ما در انجام کارهایمان باشد .

مسیر معمول اش را می گویم نه آن مسیر های عجیب و غریب . ما آدم های معمولی هستیم که برای دلخوشی های معمولی و موفقیت های معمولی تلاش می کنیم .

و بدانید که معمولی بودن چیز زشتی نیست ! چرا که به شما یادآور می شود که شما صرفا قهرمان داستان زندگی خودتان هستید . نه دنیایی که استراتژی اش به سختی برایتان قابل هضم است.

می بینید ! معمولی بودن ابدا منافاتی با قهرمانِ داستان زندگی خود بودن ندارد …

باری این دیباچه را گفتم که به مسئله مهمی اشاره کنم . و آن این که عمده درد و رنج زندگی قهرمانانه ما در این است که ما الگوی عاریه ای مان برای موفقیت را به خطا بر می گزینیم .

داشتم داغ ترین پست شاهین کلانتری گرامی را که تازه از تنور درآمده بود، می خواندم در خصوص حوصله تمایز و این که چقدر مهم است که ما حوصله آن را داشته باشیم که برای تمایز خودمان خوراکی را به ذهن، به جسم و به زندگی داده و تزریق کنیم که صرفا آمیخته با توصیه های آبکی نباشد .

به این اندیشیدم که سختی، رنج و آلام موفقیت به انتخاب هایمان بر می گردد . و چه بسا انتخاب هایی که بعد از رسیدن به موفقیت بیرونی برایمان این رنج را با رنگ و لعاب تر از درون شاخ و برگ می دهد .

خیلی وقت ها همان طور که حوصله تمایز را نداریم، برای در اوج قله بودن الگو هایی را به عاریه می گیریم که برای ما نیستند . و با فهم سطحی آنچه دریافت کرده ایم، موفقیت را با رضایت ( همان که من تصور می کنم بشر کل زندگی اش را در پی آن است ) همراه نمی یابیم .

حالا اگر در جا زدن ها، به در و دیوار خوردن ها را از این مسیر فاکتور بگیریم ، برای خیل عظیمی از افراد بالاخص در اینجا  زنان، ( که نگاه ویژه تری بهشان دارم ) موفقیت و به اوج قله رسیدن در کنار رنج و مشقتی که در مسیر است، بعد از آن هم با صورتی دیگر شاید بَزک شده تر ولی دردناک تر خود را نمایان می کند .

باری گمان می برم این درد، ناشی از انتخاب الگوهایی ست که وجود یک زن را نادیده گرفته اند . الگو های عاریه ای که برای ما نیستند و به واقع وجود ما را نادیده می انگارند .