نگاه که می کنم ما همچنان سر همان دور باطل هستیم . بیش از هر چیز انتظار داریم حقوق بشر از جایی منجی وار دست به دست شده به ما رسد. تا رها شویم از بار سنگین و سیاهی که قرن ها به دوش کشیده ایم .

این انتظارِ منجی که همچون فرهنگی خطا ناپذیر، شیرین و منبعث کننده ی خاطر مان بخصوص ما مردمان اهل خاورمیانه قرون متمادی گرفتارش گشته ایم. خود زنهاری ست برای این که شروع را نه در خود بلکه در منجی یافته به انتظار بنشینیم .

و باز شعار امسال سازمان ملل در این روز بر واژه برابری معطوف است . برابری ای که شاید بتوان به میزان هر نگرش، تفسیری برای آن یافت .

باری حقوق بشر بیش از آن که از خانه شروع شود، دستمایه ی قدرت شده است . و نگرش ظهور منجی نیز بر این امر بیشتر دامن زده است که دیگری هایی باید این حقوق را اعطا کنند .

جهانی که نقض حقوق اولیه در آن بیش از پیش فاجعه بار به پیش می رود… و سکوت، مصلحت داری و روا داری را بر برابری ترجیح می دهد ، در کدامین نقطه می توان نمود عبارت ِ”همه انسان، همه برابر” را به اندازه جرعه ای آب سالم، کلمه ای آگاهی، سرپناهی امن و یا مهار فقری افسارگریخته به دست انسان دهد؟