الکسیس گلیک ( گوینده سابق خبری بخش اقتصاد امریکا) می گوید : اگر مذاکر کردن بلد باشید، سرنوشت تان دست خودتان است. دیگر لازم نیست به دیگران تکیه کنید.
اگر به سیر تاریخی تربیت زنان نگاه شود درمی یابیم که اصولا به دختران یاد داده شده است که در مواجهه با مسائل شان از ابزار ِ ضعیفی چون مصالحه استفاده کنند . به نوعی نادیده گرفتن، چشم پوشی و به تاخیر انداختن، چیزی است که به دختران توصیه می شود.
بخصوص زمانی که مسئله مربوط به مردان باشد، این مواجهه رنگی متفاوت به خود می گیرد.
در فرهنگ معاصر ما، افسانه ی حقارت زنان در وجود دختران مان کاملا جا افتاده و برای همین است که زنان بیشتر از مردان نیاز به تائید و تحسین دارند .
همین امر موجب می شود که زنان به جای مذاکره و صحبت ، بخاطر ترس از تائید نشدن بخصوص تائید و تحسین نشدن از جانب مرد های زندگی شان ( در قالب های گوناگون ) نوعی از مصالحه و گردن نهادن به خواسته ی دیگران را در اولویت قرار دهند .
دو ترس موازی زنان و مردان در موضوع مذاکره
بنظرم دو ترس تاریخی که منشا مشترک و در هم تنیده دارند، باعث عقب ایستادن زنان در مذاکره می شوند . یکی این که همان گونه که گلیک می گوید آدم اگر مذاکره بلد باشد سرنوشتش در دستان خودش است . و فرهنگ مرد محور از دادن سرنوشت زن به دستان خود او چنان هراسی در دل دارد که از هر زاویه وی را محدود کرده است . لذا شما سیر تربیتی زنان را در تاریخ با انواع محدودیت ها آمیخته می بینید .
از جانب دیگر سختی تحمل و ترس زنان برای این که دست رد به سینه شان بخورد مسئله ی قابل تامل دیگری ست . این مسئله که باز ریشه در ترس اولی دارد که از آن صحبت شد؛ یعنی ترس از حاکمیت زنان بر سرنوشت خودشان و محدود کردن شان است . و این زنان را به سمتی سوق داده که به انفعال عادت داده شوند.
از این رو در مذاکره که موضع شخص در حالت فعال بوده و موضع انفعالی جایی ندارد، زنان به دلیل ترس از شکست و تائید نشدن، خود را راغب نشان نمی دهند .
می بینید که چقدر ظریف و در هم تنیده سیستمی از تربیت زنان را در طول تاریخ شکل داده اند که طی آن شخص به یک ترس سیستماتیک از عدم تائید تا انفعال در برابر سرنوشت خود کشیده شود.
زنان آگاه به این قضیه می توانند با کار موثر بر روی ناخودآگاه خود و آوردن تمامی گره های روانی ناشی از این موضوع به سطح آگاهی، خود را از این ترس و انفعال خارج کرده و به سطح مناسبی برسند.
مواردی که زنان را در موضع فعال قرار می دهد :
1- بپذیرید که بواسطه نوع تربیت در موضع انفعال هستید .
2- بدانید که محکوم به ماندن در این وضعیت نیستید.
3- ترس های خودتان را بشناسید .
4- روان تان را مستقل کنید . به گونه ای که تائید و تحسین دیگران برای پیشبرد اقدام و اهداف زندگی تان به حداقل برسد .
5- خود را تا حد توان در معرض رد شدن و نه شنیدن از جانب دیگران قرار دهید .
6- بدانید که مذاکره و صحبت کردن راه اصلی شماست و با به کار بردن این مهارت لازم نیست به دیگران تکیه کنید .
7- خود را به سختی و چالش فرابخوانید . یک دیدگاه اشتباه این است که چالش ها برای فرار است . و یک زن نباید خود را در معرض سختی قرار دهد .
حال آن که یکی از موثر ترین راه ها برای حضور فعالانه به چالش کشیدن خودتان است . خود را در معرض سختی و چالش قرار دهید تا دیدگاه جامعه بر عادت به حضور شما استوار شود .
فراموش نکنید که نبود شما و موضع انفعالی تان در مسائلی که مستقیم و غیرمستقیم به شما مربوط است باعث می شود شما را نادیده انگارند .
در مجموع زمانی که شما به عنوان یک زن، خواهان حضور فعال در مذاکره بر سر مسائل شخصی و کاری تان باشید و بجای تکیه بر دست های بیرونی بر توانایی های خودتان تکیه کرده و کنار آن از اشخاص متخصص در زمینه مورد نظر مشاوره بگیرید ( دقت کنید مشاوره و نه این که سرنوشت مذاکره را به دست آنان بسپارید ) در این صورت به درجه ای از توانایی و اعتماد به نفس خواهید رسید که حاکم بر سرنوشت خود بوده و مسئولیت زندگی تان را پذیرفته و خود آن را رقم بزنید .
بدون شک در این مسیر دچار یاس ها و ناامیدی ها، شکست ها و تجربه های متنوعی خواهید شد که هر کدامشان باید نکته برای هر چه قدرتمند تر شدن تان در ادامه مسیر باشد .