باری گفتن از این اهمیت و دانستن وآگاهی از آن یک سو است و شروع و افتادن در این ورطه سوی دیگر ماجراست . 

جایی که ما آدم ها به واسطه تربیت، فرهنگ و نگرش هایی که سالها روی روانمان خیمه زده اند قرار است اکنون ماسک ها را برداشته و پرده ها را کنار بزنیم و به بزرگ ترین دستاورد زندگی مان برسیم . یعنی مسئولیت زندگی مان را بپذیریم .

بله من بزرگ ترین دستاورد زندگی هر زنی را پذیرش مسئولیت زندگی اش می دانم . چرا که این خود سرآغازی ست برای بیرون آمدن از ورطه قربانی بودن و یتیمی ِ منفی ، که می تواند خلل های فراوانی را  در مسیر مذاکره و گفت و گوهای عاطفی و کاری وی ایجاد کند .

از کجا بفهمیم که ( برای ارتباط با خود و دیگران و مذاکراتمان )نیاز به خودشناسی داریم ؟

شاید این سوال برایتان پیش آید که من خودم را میشناسم حالا کجای مذاکره می تواند موثر باشد این شناخت ؟ یا بگویید اصلا از کجا بفهمم که نیاز به خودشناسی در این زمینه دارم ؟

همه ما بواسطه فرهنگ و تربیت مان پس زمینه های ذهنی ای از مسائل مختلف داریم . جایی که کلیشه ها، نگرش ها، توصیه ها و تمام آن چه در قالب انواع جملات امری که زنان باید و نباید این طور باشند، تحت تاثیر هستیم .

مجموعه ای از همه این موارد الگوی شخصیتی ما را سر و شکل داده است . اگر این الگو مورد پذیرش باشد راحت آن را دریافت می کنیم و اگر مغایر با خواسته ذاتی مان باشد در اغلب اوقات به دو صورت سرکوب و انفعال یا از سویی دیگر سرکشی ، ابراز می شود .

چرا روی حالت منفی و سرکوب تاکید فراوان دارم ؟ چون باید بپذیریم که فرهنگ جهان و نه صرفا فرهنگ ایران بر روی چارچوب بندی های مرد محور و تحمیل آن بر زنان استوار شده است و همین موضوع موجب شده است تا این بحث را گسترده تر مطرح کنم و به ضرورت های روانی و ارتباطی زنان بیشتر توجه و تاکید نمایم .

این که همه ما به خودشناسی احتیاج داریم را شکی درش نمی بینم . اما مسئله اینجاست که اگر دچار تردید روی ورود به مسئله خودشناسی هستیم باید خیلی ساده رفتار مان را بررسی کنیم . علائمی که زنگ خطری اند برای ما که باید برای موفقیت در مذاکرات، تعاملات و گفت و گو ها به مسئله خودشناسی توجه نماییم .این علائم هشدار از این قرار هستند :