آسمان امروز هم چون عابری ست که از رنج روزگار بغضی دست بر گلویش برده و راه را بر گلو سد کرده اما مجال بارش و گریستن ندارد .

عابری که دلش می خواهد در ازدحام خیابان در بین سردی هوا و نگاه آدم هایی که ذهنشان هر یک بر چیزی و جایی مشغول است، کناره ای را بیابد تا با صدای بلند بتواند گریه سر دهد و اندکی از باری را که بر روی دوشش به اجبار و اختیار! نهاده شده خالی کرده به ادامه مسیرش پیش رود .

دریغا که این کناری رفتن و مجالی یافتن برای خالی شدن، خود را  در بین دویدن ها برای نان، برای محبت به نزدیک ترین هایی که چشم امیدشان به عابر است، برای لمس دستی و آغوشی که در این ورطه وهم انگیز  و سرمای استخوان شکنِ عواطف، که قلب ها از ترس جریحه دار گشتن دور تر می شوند گم می کند .

لباس هایی را که دیروز عصر به روی بند لباس در حیاط ریخته ام را به سرعت جمع می کنم، بارش شروع شده است گویی یک دفعه عابر به فرعی زده است و مجالی پیدا کرده .

به سرعت تمامی شان را جمع و به درون اتاق هجوم می آورم . رطوبت و نم حاصل از باران که با خاک و برگ درختان باغچه آمیخته، عطر خوشی را در هوا پراکنده است .

بوی شمعدانی،خاک نم خورده و میانه ش اندکی از بوی برگ های پیچ انگوری، که گویی دست متبحر ترین عطرسازان فرانسوی اینان را درست کرده و درون شیشه هوا ساطع کرده است .

طبق معمول کتابم را باز کرده چند خطی می خوانم…