امنیت خاطر را یکی از اساسی ترین نیاز های زنان می بینم . 

وقتی به خودم نگاه می کنم، به عنوان یک فمینیست، یک شخصی که الگوی آتنا را با مخلوطی از رگه های آرتمیسی که نمودش در همان فمینیست بودنم بارز است زیسته ام،  با یک واکاوی و حفاری روانی به این نتیجه میرسم که با وجود تمامی تلاش برای استقلال، همچنان در یک گوشه هایی از درز های زندگی ام امنیت خاطر را می جویم . امنیت خاطری که گویی باید یک سرش به بیرون از خودم وصل باشد.

و برای خیل عظیمی از زنان این امنیت خاطر در وجود و حضور یک مرد در کنارشان به عنوان حمایتگر معنا می شود .

نمی خواهم تمامی زنان را به یک چشم دیده و یک نتیجه کلی بگیرم، اما چیزی که عیان ترین جنبه از نیاز عمیق همه ما را آشکار می کند، همین امنیت خاطر است .

بدون شک امروز دیگر زنان با آن ماسک قبلی از احساس نیاز به مردان برای گذران زندگی خود رو به رو نیستند .

اما همچنان گرفتار یک نظام ارزشی کهنه و نو هستند . که آنها را بین استقلال و امنیت خاطری که خودشان آن را فراهم نموده اند و نوعی از وابستگی پنهان که در یک لفافه آن را قرار داده اند دچار گشته اند.

اما برگردیم به کلام جودیت کوبرن، به نظر می رسد این دشواری و دچارشدگی زنان، با یک پیش زمینه فرهنگی اجتماعی عمیق رو به روست. 

که به وسعت سالیان سال زیست مادران مان در جوامعی که نیاز به سرپرستی و  ضعیفه خطاب شدنشان را در پی داشته است.

و این خود برهانی ست بر این که جنس ضعیف تلقی شدن زنان آن ها را در لایه های روانی شان نیز تحت تاثیر قرار داده است .

باری ترسی در عمق وجود زنان ریشه دوانده که اجازه پا گذاشتن به ناشناخته ها را کمتر به آنان می دهد . و چه بسا در صورت موفقیت آن موفقیت به چشمشان نیاید و برایشان آن اهمیتی که باید را نخواهد داشت .

پی نوشت : مطالعات گوناگون این سال ها در حوزه روان ِ زنان مرا به این نتیجه رسانده است که نسخه پیچی کلی برای تمامی زنان با توجه به این که ما انواع گوناگونی از زنان را از لحاظ روانشناسی داریم ، کاری بس عبث بوده . لذا در این نوشته ها قصدم نگاه کل محور نبوده و قطعا با طیف وسیعی از زنان رو به رو هستیم که به فراخور نوع زیست شان روان ِ متمایزی نیز از دیگر زنان خواهند داشت .