قابلیت ِ ماندن در شبهه ، رازآلودگی و شک و تردید

این هنری ست که هر روز به خودم یادآوری اش می کنم . در زندگی همیشه روزهایی هست که چقدر حس تهی بودن از این قابلیت را دارم . و حس عذاب از شفاف نبودن مسیرم .

ترس از گم شدن در مسیر را همه مان حداقل یکبار هم که شده چشیده ایم . جایی که آنقدر به شناخته شده ها خو کرده ایم که ناشناخته ها برایمان حکم شکستی مطلق را دارد .

باری یادم می آید که در روزگار دور در عنفوان جوانی در راهی بودم که خوش خوشان و در روشنایی روز هوس پیاده رفتنش به سرم زد . بعد از آن دیگر به بی راهه افتادم و هوا رو به تاریکی گذاشت . آن ترس از گم شدن در مسیری که صدها آدم در آن میرفتند و می آمدند مرا به سمت درست ترین مسیر و درست ترین اقدام سوق می داد . به مسیر بازگشتم اما دیگر لذت را از یاد برده بودم .

در این لحظه ها واکنش مان سریع تر از حد معمول می گردد. و گویی آسایش برما حرام می شود.

اما امروز گم شدنم بیش از مسیر خیابان های ناشناخته به گمگشدگی در ذهنم رسیده است . آن روزها قابلیت ماندن در شبهه را نداشتم . اکنون هم هر روز باید آن را به خود یادآور شوم که چه باری را باید بر دوش بکشم …

این قابلیت شاید بیش از هر چیز به عقل ِ از پاشنه درآمده و بی سُکانی نیاز دارد که مسیر شک و تردید را تاب آورده خود را اسیر نیابد .

تا آن اندیشه هایی را که در عرض راه در باب شفافیت تام و تمام در دیگ کله مان می پزیم ، نقدا به کناری گذاشته از آن دست بشوییم . به هنر ِ تردید ایمان آوریم.

باری زندگی برای مایی که عذاب نتیجه و شفافیت دمار از روزگارمان درآورده است لااقل باید در جایی این نگرش را دهد که فقط باید شروع کرد و کاری را که باید انجام داد . بدون تعبیر، تفسیر یا مصیبت انگاری یا عصبانیت …

این بینش، این قابلیت با تمام بار سنگینش بر روان آدمی، خود گریزگاهی ست برای رسیدن به آن دشوارِ مطلوب .

اگر بنای رسیدن بر دشوارِ مطلوب باشد، باید از خَرِ تقلید و تلقین و کنترل گری آن چه به دست ما نیست پایین آمد و الا قافله ی رضایت خاطر تا رستاخیز لنگ می ماند .